Opnieuw zit er een bekendheid in de stoel. Zijn haar moet vervangen worden. We spreken over zijn werkzaamheden en de rol van Frans Koopal daarin. Zonder haar zou ik mezelf niet zijn, vervolgt hij het gesprek. “Door dit haarwerk voel ik kracht en zelfvertrouwen wat ik nodig ben in mijn werk.”
Op mijn vraag of hij een foto voor me wil maken, kijkt hij mij vol afgrijzen aan en zegt: “Nu is er niemand die weet dat ik kaal ben en dat wil ik graag zo houden. Ik ben hier omdat ik weet dat er om mijn privacy gedacht wordt.” Ik weet dat mijn vraag helaas niet het gewenst effect heeft, echter ik ben zo trots op zijn haardracht dat ik het graag aan anderen zou willen laten zien.Ik respecteer zijn antwoord en ga door met mijn werkzaamheden.
Als hij weer nieuw haar op heeft, geeft hij mij een knipoog, lacht en zegt: “Tot de volgende keer.” En zo gaat een topmodel de deur uit zonder dat een ander het weet of ziet. Eigenlijk moet ik trots zijn op het resultaat, maar wat zou ik het graag delen. Ik kijk hem na als hij in zijn auto stapt en nog een keer groet.
